Zwana też bogatką zwyczajną lub sikorą bogatką to największa i w wielu miejscach najliczniejsza z europejskich sikor. Charakteryzuje się oliwkowym kolorem i żółtym spodem z czarną, podłużną pręgą. Skrzydła i ogon są czarno-szare, pokrywy skrzydłowe szaroniebieskie z białym prążkiem, a na lotkach znajdziemy poprzeczną białą pręgę. Bogatka waży ok. 20-30 g, a rozpiętość jej skrzydeł sięga 22 cm.
W Polsce można znaleźć ją na terenach zadrzewionych – w widnych lasach liściastych i mieszanych, parkach, ogrodach, sadach lub małych grupach krzewów. Bez problemu znajdziemy ją na terenach osiedli mieszkaniowych, gdyż jest to gatunek sikory bardziej związany z ludźmi niż ze zwartymi kompleksami leśnymi.
Pleszka, pleszka zwyczajna to mały ptak wędrowny, który zimuje w Afryce i na półwyspie Arabskim. Upierzony głównie niebieskoszaro z brązowymi skrzydłami i beżowymi brzegami piór. Pierś i boki są rude, zaś brzuch jasny, a ogon i kuper rdzawoczerwone. Ważą ok. 11-23 g, a ich rozpiętość skrzydeł sięga 24 centymetrów. Pleszki posiadają miękki, wysoki głos. Można je znaleźć najliczniej blisko człowieka: w parkach, ogrodach, sadach i innej zieleni urządzonej, choć unikają one budynków, w odróżnieniu od swoich bardzo podobnych kuzynów – kopciuszków.
Ma krępą, zaokrągloną sylwetkę, nieco mniejszą od wróbla. Waży ok. 9-15 g, a rozpiętość skrzydeł sięga 24 cm. Przeważnie spotyka się szare osobniki z czarnymi nogami, białym brzuchem i plamami na skrzydłach i czole (u samców). W okresie godowym wierzch ciała samca jest czarny tak jak i obrzeżony na biało czarny ogon. Młode osobniki mają nakrapiany beżowo wierzch ciała i ciemne plamki na spodzie. Muchołówki można najczęściej spotkać w nasłonecznionych lasach liściastych, w starych parkach, zagajnikach, rzadziej w ogrodach i sadach owocowych. Ptaki te nie korzystają z karmików, ale można je spotkać przy wodopojach i chętnie w okresie lęgowym korzystają z wywieszonych budek lęgowych.
To pięknie upierzony ptak wielkości wróbla z dłutowatym dziobem podobnym do dzięcioła. Wierzch ich ciała jest szaroniebieski, policzki i podbródek białe, a przez oko przechodzi czarny pas sięgający karku. Brzuch gatunków zamieszkujących nasze rejony jest intensywnie pomarańczowy, a nogi żółtobrązowe. Ptaki te ważą ok. 17-28 g, a ich rozpiętość skrzydeł sięga 27 cm. Co ciekawe, potrafią chodzić głową w dół, zarówno po pniach, jak i po spodnich stronach gałęzi. Spotykamy je w luźnych starodrzewach liściastych i mieszanych, parkach miejskich, w alejach starych drzew i większych ogrodach. Kowaliki często na miejsce lęgu wybierają dziuple wykute przez dzięcioły, a gdy otwór wejściowy jest zbyt duży, potrafią go zasklepić mieszanką gliny, błota, iłu i własnej śliny, by dziupla była bardziej bezpieczna.
Mały, osiadły ptak zamieszkujący dużą część Europy i obrzeżą Afryki Północnej oraz Azji mniejszej. Można go również spotkać na Cyprze i Kaukazie. Charakteryzuje się krępą budową i jednakowym upierzeniem u obu płci. Z wierzchu jest ono brązowe, nakrapiane różnymi plamkami, od spodu białe, uzupełnione brązowawą barwą po bokach. Upieprzenie naśladuje korę drzewa. Ptak ten ma szarobrązowy ogon z bardzo sztywnymi, długimi sterówkami, którymi podpiera się chodząc po drzewach. Często mylony jest z kowalikiem. Waży ok. 10 g, a rozpiętość jego skrzydeł to max. 19 -20 cm. Spotkać go można najczęściej na obrzeżach wysokich świetlistych lasów liściastych lub mieszanych, szczególnie jeśli występuje tam duża ilość dębów. Równie chętnie zamieszkuje aleje typu parkowego, szpalery starych drzew, ogrody, cmentarze i sady. Nad Wisłą można go znaleźć również w dolinach rzecznych.